Zelfgenezend vermogen: je op maat gemaakte ruimtepak

Er was eens een zieltje dat naar de aarde wou. Maar dat was niet gemakkelijk. De aarde was een plaats waar Bederf de overhand had. Bederf was een energie die alles afbrak tot kleine deeltjes. Bederf was heel nuttig, want het zorgde voor grondmateriaal. Van dat materiaal zou je hele mooie dingen kunnen maken. Maar daar had je dan wel een andere energie voor nodig: Levensenergie.

Wat kwam het goed uit dat het zieltje voor 100% uit Levensenergie bestond! Ze ging naar de aarde en knutselde een prachtig ruimtepak voor zichzelf. Dat hoefde het niet helemaal alleen te doen. Het 'wiel' was al eerder uitgevonden, door zielen die haar voor waren gegaan. Het zieltje kreeg een prachtige blauwdruk van een meisjeslijf en een voorlopige werkplaats in het Moederschip, waar ze haar ruimtepak celletje voor celletje kon opbouwen. De grondstof die daarvoor nodig was, kreeg het zieltje aangeleverd via een speciale pijplijn, die ook fungeerde als afvalkoker. Voor de aanlevering van grondstof en de verwerking van het afval, zorgde het Moederschip.

Toen het pak te groot was geworden voor de werkplaats in het Moederschip, moest het eruit. Alle systemen waren klaar. Na de oplevering schakelde het over op zuurstofwisseling via de longen, het mooiste, helderste systeem om gebruik te maken van de energie uit de dampkring rondom de aarde. Het communicatiesysteem ging werken en hoewel het voorlopig alleen nog op alarmstand stond, was het duidelijk dat het voluit werkte.

Het was een zeer geavanceerd ruimtepak. Het was zelflerend en groeide mee met de behoeften van het zieltje. Grondstoffen voor de celdeling konden naar binnen door het valluik bovenin. Daarna werden ze in het interne verwerkingssysteem bewerkt en aangepast om beschikbaar te komen voor alle vitale processen. De afvalstoffen verlieten het pak via de achteruitgang.

Het zieltje hoefde het pak nooit te vervangen. Zelfs reserve-onderdelen hoefde ze niet te monteren. Het pak was namelijk zelfhelend. Als ze viel en er zat een gat in, hoefde ze het alleen maar goed schoon te houden en het gat ging helemaal vanzelf dicht! Het was een ingewikkeld proces, waarbij heel veel verschillende stoffen en systemen betrokken waren, maar het zieltje hoefde zich er niet om te bekommeren. Het ging allemaal volautomatisch.

Dit speciale pak was volledig afgestemd op haar leven op aarde, de planeet met veel water, grote temperatuursverschillen, gevaarlijke microorganismen, zuurstof en stikstof. Het ruimtepak was op dat alles berekend. Het was exact afgesteld op de omgeving. Het was van materialen gemaakt die goed tegen de omstandigheden konden en maakte optimaal gebruik van zonne-energie via de huid en de ogen, zuurstof via de longen en brandstof via het spijsverteringskanaal. Het had een verfijnd beveiligingsysteem tegen vuil en indringers.

De motor van dat alles was het zieltje zelf. Zolang ze stevig met haar ruimtepak verbonden bleef, bleef het pak naar volle tevredenheid functioneren. Haar levensenergie gaf alle systemen hun kracht.

Op een dag kreeg het zieltje verdriet. Niet zomaar een beetje verdriet, nee, het zieltje was zo verdrietig, dat het erover dacht om weer terug naar haar eigen wereld te verhuizen en de expeditie aarde op te geven. Het was soms best leuk geweest, hoor, maar er waren zoveel pijnlijke dingen gebeurd en het zieltje voelde zich zo ontzettend verdrietig, moe en wanhopig dat haar verblijf bijna ondraaglijk aanvoelde.

Haar plannen om te vertrekken hadden nog niet eens zo'n concrete vorm aangenomen. Ze trok haar ruimtepak nog niet uit en maakte nog geen aanstalten om te vertrekken, maar er waren al een paar verbindingen losgeraakt, omdat het zieltje geen motivatie meer had om haar ruimtepak nog goed te onderhouden. Ze at, dronk en sliep steeds minder en zelfs haar gedachten, die zo donker waren de laatste tijd, sneden op sommige plekken de verbindingen los.

Het ruimtepak ging steeds meer sputteren. Het eerste kon je dat merken aan de begroeiing op de bovenkant. Er vielen allemaal haren uit, meer dan normaal. Het pak was ook moeilijk in beweging te krijgen en de centrale computer maakte steeds meer fouten. Hele stukken geheugen raakten verloren en het zieltje had het gevoel in een mist te lopen. Het hart, de allerbelangrijkste plek in het pak, het verbindingsorgaan dat draden van licht spon tussen het zieltje, haar geliefden én het ruimtepak zelf, begon onregelmatig en hard te kloppen. Dat was een poging om zijn werk goed te blijven doen, ondanks de stagnerende toevoer van levensenergie.

Het zelfhelend systeem haperde en het ruimtepak werd ziek.

Het pak werkte niet meer.

Het zieltje werd gedwongen hele dagen in haar ruimtepak op bed te liggen. Het was een hele lange tijd van niets doen. Eerst was ze boos op haar ruimtepak. Het moest toch gewoon werken, waarom liet het haar in de steek? Het duurde heel lang voordat het zieltje begon te begrijpen dat zij degene was die haar trouwe beschermpak in de steek had gelaten. Het duurde nog langer voordat ze door had dat het eigenlijk doodzonde was om nu al naar huis te gaan. Zo'n mooi ruimtepak was heel moeilijk te maken. Het kostte wel 9 maanden om hem alleen al uit de werkplaats te krijgen en operationeel, los van het moederschip. Daarna moest het nog jaren uitrijpen en groter worden. Dat was toch een prestatie. Dat was toch eigenlijk zonde om weg te gooien...

Het zieltje begon voor haar ruimtepak te zorgen. Zomaar, omdat ze ergens medelijden had met dat trouwe voertuig. Het rare was dat ze daar blij van werd. Hoe meer ze voor haar ruimtepak zorgde, hoe beter het weer ging functioneren en hoe blijer ze werd. Alsof alle zorg die ze besteedde aan haar pak, een kadootje was aan zichzelf. Ze voelde zich blij met zichzelf. Die blijdschap had een enorm effect op alle systemen in het ruimtepak. Het ventilatiesysteem ging verder open staan en er kwam meer zuurstof binnen. De spijsvertering kwam weer op gang en het zieltje verlangde er weer naar de zon in te gaan om te dansen in het licht.

Langzamerhand werd het zieltje weer levenslustiger en het ruimtepak herstelde zich daar precies synchroon mee. Het duurde wel lang, maar uiteindelijk werkten alle systemen weer en het zieltje kon haar bed weer uit en de wereld weer in.

Het zieltje maakte iets moois van haar leven. Ze leerde over verdriet en vreugde, over leven op aarde, over liefhebben (van zichzelf en anderen). Tot het op een dag echt tijd werd om naar huis te gaan. Ze hoefde niet zelf het ruimtepak uit te trekken. Dat ging zomaar. Opeens zweefde ze er weer boven, net als toen ze aan haar bouwpakket begon. Ze voelde de bekende lichtheid van haar zielelichaam en wentelde zich in haar vrijheid.

Toch kon ze het niet nalaten om nog even te blijven, om te zien hoe het haar ruimtepak zou vergaan. Zonder levensenergie kreeg Bederf er al gauw vat op. Het werd in miljoenen kleine stukjes afgebroken en teruggegeven aan de aarde, waar het vele, vele jaren later weer de grondstof zou zijn voor iets nieuws. Microorganismen, planten, dieren, mensen...niets zou verloren gaan.

Het zieltje zag dat het goed was en liet haar lichaam los. Wie weet zou ze ooit nog eens zo'n avontuur aan gaan. Voor nu was het voldoende om de herinneringen te koesteren die ze had. Ze zou haar verblijf op aarde nooit meer vergeten.

***

Het zelfgenezend vermogen van je lichaam is zo'n groot wonder, dat het lijkt op een supergeavanceerd systeem uit een science-fiction film. Het is op geen enkele manier na te maken. Niets is zo verfijnd, delicaat en robuust tegelijk en zo perfect aangepast aan de omstandigheden op aarde. Niets anders heeft tegelijkertijd de functie van thuis, communicatiemiddel, bescherming, vervoermiddel, supercomputer en zelfs knuffelgereedschap! Het zit zo goed in elkaar en is zo gecompliceerd dat we er nog niet eens precies alles van weten.

Niet iedereen wordt ziek door verdriet, zoals in het verhaaltje. Soms word je ziek door een externe oorzaak. Soms werkt het zelfhelend vermogen om andere redenen niet goed. Maar in verreweg de meeste gevallen is je lichaam in staat in meerdere of mindere mate te herstellen. Dat betekent in het geval van een chronische ziekte misschien niet dat de ziekte helemaal weg gaat, maar je kunt wél stukken vooruit gaan door je zelfgenezend vermogen te stimuleren. Veel verder dan je voor mogelijk had gehouden.

Healing (energetische therapie) en veel slapen zijn twee manieren om de levensenergie van je ziel te herstellen, zodat alle systemen in je lijf weer genoeg kracht krijgen om te functioneren. Kruiden en de juiste voeding kunnen dat ondersteunen door de juiste grondstoffen te leveren voor herstel.

Je lichaam is een wonder. Zorg er goed voor. Gezond zijn betekent niet dat je niet ziek bent. Gezond zijn betekent dat je je levensenergie ten volle kunt benutten. Dat je straalt bij elke stap die je op aarde zet. Laat je trouwe lichaam niet in de steek. Het hoort bij jou, het is jouw creatie. Koester het, verzorg het en blijf ermee verbonden. Het zou doodzonde zijn om zoiets moois te verwaarlozen.