Mijn geest is als los zand in de wind; psychose en spiritualiteit
Sommige mensen zijn heel gevoelig. Dat geeft niks, het is zowel een uitdaging als een talent. Sommige mensen zijn zó gevoelig, dat ze ooit in hun leven terecht komen in een psychose. Dat is een periode in je leven dat je hele wereld letterlijk op zijn kop staat. Je bent vreselijk bang, of vreselijk blij, al naar gelang op dat moment je basisemotie. Uiteindelijk is het vaak toch een angstig gevoel, de controle over jezelf en de wereld om je heen kwijt te zijn. Ja, zelfs de controle kwijt te zijn over wat je wel en niet ziet, hoort en voelt. Het is alsof je geest, je beleving en je ik-gevoel als los zand rondtollen in de wind. Je kunt je nergens aan vastgrijpen. Het is de sfeer van de ultieme onzekerheid, soms zelfs over je eigen bestaan.
Soms volgt een psychose juist op een periode waarin je heel zeker wist hoe alles zat. Je begreep en doorzag de kosmos op een heel diep, of heel hoog niveau. Je zag de samenhang van alles en was er volkomen door in vervoering. Of je maakte een levensveranderende, of heel erg angstige gebeurtenis of periode mee, of je was erg eenzaam en de angst en de verwarring slopen er langzaam in.
In je aura ziet een psychose eruit, alsof je energie er via je kruin uit is geschoten, waarna de doorgang in elkaar is gestort, zodat dat stuk van jou niet meer terug kan naar waar het hoort (beneden, bij je lijf). Je geest is letterlijk op reis gegaan naar Boven, of je je dat nu bewust was of niet. Soms doordat je je heel erg interesseerde voor het spirituele, soms doordat je hele erge angst had voor jouw leven op dat moment (of vroeger) op aarde. Een psychose kan geboren worden uit Honger naar het Hogere, of uit Angst voor de Aarde. Of allebei.
Veel mensen realiseren zich dan ook wel, dat je goed moet aarden. Dat is helaas vaak juist het probleem. Gewone aardingsmeditaties werken niet. In de tuin werken is ook allang een gepasseerd station en hoogstens goed voor je herstelperiode, als je alweer wat stabieler bent. Dat komt, omdat de meeste mensen vergeten, dat de essentie van genezing, juist en vooral bij psychoses, gelegen is in het Hart.
Je hart ligt precies tussen hemel en aarde in. Het is de verbinding tussen die twee uitersten. Het is de enige weg naar de mensen om je heen en naar jezelf terug.
Tijdens een spirituele psychose, als je zo graag naar de Hemel wilde, of naar Kennis, of naar Verlichting, raak je soms de weg naar je medemensen kwijt. Je weg naar Boven is vaak een hele eenzame. Vooral als je zuiverheid zoekt en een beetje een einzelganger bent. Je gaat je eigen weg, maar dan zó, dat je geen verbinding meer ervaart tussen jou en de mensen om je heen. Je voelt je een vreemdeling, een buitenaards wezen. Soms kan het nieuws dat je hooggevoelig bent dit al veroorzaken. Dat kan je helpen om jezelf te begrijpen, maar het zet je ook heel erg apart. Het maakt je anders dan anderen. Als het een psychose in de hand werkt, maakt het je té anders en kun je je plek onder de mensen niet meer van Harte innemen.
Een psychose die wordt veroorzaakt door grote angst, gaat ook samen met het doorsnijden van alle verbindingen met de mensen om je heen. Nu niet omdat je je anders voelt, maar wel omdat je het gevoel hebt dat andere mensen gevaarlijk voor je zijn. Misschien door iets dat je in het verleden of het heden hebt meegemaakt, of meemaakt. Je trekt je zó extreem terug van de wereld om je heen, dat je je werkelijkheid niet meer kunt toetsen aan die van anderen. Samen met je contact met anderen, raak je ook het contact met jezelf kwijt.
Wat de oorzaak ook was, Angst voor de Aarde en de mensen, of Honger naar de Hemel, je beweegt je in volkomen isolatie naar Boven, waar je isolatie op een ongezonde manier weer wordt doorbroken. Je bent letterlijk uit je aura geschoten en dus ook uit je beschermende laagje. Daardoor krijg je alles, maar dan ook alles binnen en raak je heel erg in de war. Je mist de structuur van je gedachten, van je gevoelens en je mist je natuurlijke schil, je velletje, naar de buitenwereld toe.
Dat is misschien wel de allerkwetsbaarste toestand waarin een mens kan verkeren.
Ik zal hier niet uitwijden over behandelmethodes enzo. Ik wil alleen heel graag één ding vertellen. De weg naar genezing verloopt in alle opzichten via het Hart. Wiens hart maakt niet uit. Je eigen hart, het hart van je familie, vrienden, en/of behandelaars, of het Hart van God. Besef wel altijd dat God werkt door de mensen om je heen! Of door dieren, waarover later meer.
Genezing ligt in de verbinding met andere mensen. Ik kan het niet genoeg benadrukken. Je zult weer mensen moeten gaan vertrouwen, inclusief jezelf. Ik wou dat ik in één artikel uit de doeken kon doen hoe je dat precies doet, weer gaan vertrouwen. Helaas is dat voor iedereen anders en het kan een weg zijn van twee stappen voorwaarts en één stap terug. Er zal voor sommigen een stuk traumaverwerking bij zitten, maar ook gewoon heel veel tijd doorbrengen met mensen die het goed met je menen.
Bovendien is het een weg van voortdurend kiezen. Die weg zal bestaan uit iedere keer opnieuw kiezen om een uitgestoken hand aan te nemen. Of die uitgestoken hand nu bestaat uit iemand die de tijd neemt om met je te praten en naar je te luisteren, iemand die je healing geeft, of creatieve therapie, of uit iemand die je helpt de juiste medicijnen uit te kiezen om je een tijdje te ondersteunen. Een uitgestoken hand is ook je moeder, vader, partner, vriend, vriendin, of kind, die een kop thee voor je maakt om samen met jou op te drinken. Als je andere mensen niet wilt aanraken, is een uitgestoken hand ook een glimlach van een ander waar je niet van weg kijkt. En als dat kan, is een uitgestoken hand ook degene bij wie je 's nachts in bed mag kruipen als je bang bent voor dingen die je niet uit kunt spreken.
Soms ben je zo ver van de mensen weggedreven, dat je werkelijk niet meer terug kunt komen. Dan kan het helpen om je te verbinden met dieren. Het oud-Germaanse woord voor dieren is �bistan�. Dat lijkt heel erg op �bij-staan�. Dieren zijn onze helpers, degenen die ons bijstaan als niemand anders dat voor ons kan doen. Een dier is niet bedreigend, eist niks, gaat niet over onze grenzen heen en legt ons zijn denkbeelden niet op. Een dier is in alle opzichten veilig. Een dier kan niet kiezen voor zwarte magie, kan geen controle uitoefenen en gedraagt zich binnen de grenzen van wie hij is, voorspelbaar. Maar boven alles is een dier simpelweg één en al aanwezigheid, aandacht en liefde. Dat niet alleen, een dier heeft dat ook nodig: aanwezigheid, aandacht en liefde. En laat dat nou juist zijn wat je nodig hebt als alles in de war is: liefde ontvangen, maar vooral ook geven!
In het boek �Van de koele meren des doods�, vertelt psychiater Frederik van Eeden over een hypergevoelige vrouw die lijdt aan geestesziekte. Uiteindelijk vindt ze haar rust in het zorgen voor anderen, in een klooster. Het boek is al heel oud, van voor 1900. Het klooster roept tegenwoordig bij ons hele andere beelden op dan toen. Maar van Eeden heeft een heel belangrijk iets beschreven: verbinding met anderen verloopt niet altijd via therapie, waarbij jij ontvangt en de ander geeft. Verbinding kan net zo goed ontstaan als jij voor (een) ander(en) gaat zorgen. De richting maakt beslist niet uit. Het maakt ook niet uit of je voor mensen zorgt of voor dieren.
Het enige dat belangrijk is, is dat je de verbinding blijft leggen. Dat je steeds opnieuw, iedere keer weer, ervoor kiest om te vertrouwen.
Dat je kiest voor Liefde.
Voor spirituele psychoses geldt: Spirituele ontwikkeling zonder liefde heeft geen enkele kans van slagen. Spirituele ontwikkeling zonder liefde is koud en hard. Er wordt gesproken over �hogere� werelden en �lagere�, zelfs hogere en lagere mensen. Sommigen zijn bijzonder, hooggevoelig, paranormaal begaafd, anderen zijn minder, �dreuzels�, mensen zonder �gaven�, mensen die leven vanuit het �ego�. Er is een wereld die spiritueel is en een wereld die laag-bij-de-gronds is. Er wordt wel gesproken over aarden, maar zonder het besef dat aarden vanzelf gaat als je je veilig en verbonden voelt.
Daarentegen, waar Liefde is, in alles wat je doet, zegt, denkt en voelt, volgt spirituele ontwikkeling vanzelf. Of het nou zo heet of niet. Je ontwikkeling gaat niet �omhoog�, maar je liefde, mededogen en begrip verspreiden zich in alle richtingen, naar de mensen, dieren, planten, alles waaruit onze geliefde Moeder Aarde bestaat. Werkelijke spirituele ontwikkeling is niet �hoger� worden. Het is �gewoner� worden. Meer jezelf worden. Gewoon jij. Precies zoals je bedoeld bent in Gods oneindige Liefde. Met je gevoeligheid, of je intelligentie, of je fysieke kracht. Met je talenten en je uitdagingen. Een hooggevoelig mens, een paranormaal begaafd mens, of een fysiek sterk mens, een begripvol mens, een openhartig, warm mens. Een mens dat leert om te gaan met angsten, of met woede. Een mens dat leert om te gaan met leerproblemen, sociale onhandigheid of een lijf dat het niet helemaal doet zoals je zou willen. Wat je ook aan eigenschappen hebt, je bent bijzonder, want je bent uniek, maar je bent ook heel gewoon. Gewoon een mens temidden van medemensen, een kind onder kinderen, in de beschermende armen van onze MoederVader.
